Οι Ελληνικοί ποιμενικοι ήταν κάποτε σκύλοι φύλαξης. Έπεσαν, όπως πολλοί σκύλοι, σε λάθος χέρια, ζευγάρωσαν ανεξέλεγκτα με τους μικρότερους κατά πολύ σε μέγεθος κοινούς Ελληνικούς κοπρακους και από τις γέννες αυτές προέκυψαν πλάσματα σαν Τιτη.
Τα πλάσματα αυτά καθώς δεν τα φρόντισαν ούτε σε ότι αφορά τα στοιχειώδη όπως πχ μια αμπούλα αποπαρασιτωσης, αρρώστησαν και μετά φυσικά πετάχτηκαν στο δρόμο. Συγγνώμη.
Στο βουνό. Στο βουνό βρέθηκε η Τιτη.
Της ελειπαν 10 κιλά και σχεδόν όλο το τρίχωμα. Όλα τα άλλα τα είχε.
Αγάπη για τους ανθρώπους, δυναμη, όρεξη για ζωή. Θετική στην ερλιχεια, στο καλαζαρ και γεμάτη ψώρα όταν βρέθηκε, πάλεψε με ότι δυναμη είχε και έγινε παράδειγμα για όλους. Μοίραζε απλόχερα καλοσύνη και έδινε μαθήματα ζωής. Μια τσοπανα έζησε άνετα σε ένα διαμέρισμα, κυκλοφορούσε άνετα με το αυτοκίνητο, έμπαινε και έβγαινε σε οποιαδήποτε μαγαζί, λάτρευε όποιον άνθρωπο γνώριζε.
Χτες, 4 μήνες πάρα 1 μέρα από την ημέρα που τη βρήκαμε, η Τιτη έκανε την τελευταία διαδρομή της μαζί μας.
Χτες ξεκίνησε η νέα της ζωή με τη νέα της οικογένεια.
Χτες καταρρίφθηκε για ακόμη μια φορά και θα καταρριφθεί πολλές ακόμα το “από μικρό για να το μάθω”, το “μικρόσωμο γιατί μένω σε διαμέρισμα”.
Ευχαριστούμε όλους όσους την αγαπήσατε μαζί μας, όσους τη βοηθήσατε, όσους πιστέψατε σε εκείνη.
Η Τιτη υιοθετήθηκε και την αποχαιρετούμε με μια απο τις πρώτες φωτογραφίες της, με το άδειο βλέμμα της και τη σημερινή της από τη βόλτα της στο Άλσος Συγγρού και μετά στο σπίτι της.
Τα χειρότερα “πριν” κάνουν τα καλύτερα “μετά”. Καλή ζωή στο τεράστιο κορίτσι μας.
