Σωτήριο έτος 2015. Η ανάγκη να έρθει στο σπίτι μου ένας χνουδωτος σύντροφος ξεκάθαρη. Είχα μεγαλώσει με σκύλο και η εξοικείωση με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου ήταν μεγάλη, οι φίλοι μου ήταν και αυτοί σκυλογονεις. Οι συνθήκες και το πρόγραμμα όμως της δουλειάς μου, δε θα επέτρεπαν να σταθώ αξία κηδεμόνας, οπότε σκέφτηκα πως θα ήταν πιο ταιριαστό να υιοθετήσω ένα πλασματακι πιο ανεξάρτητο, που θα είχε δικιά του τουαλέτα μέσα στο σπίτι. Η αναζήτησή μου με οδήγησε στον ΣΠΑΖ και εκεί βρήκα τον πιο πολύτιμο θησαυρό.
Στη ζωή μου ήρθε ο Στέλιος, ο κυριούλης μου, ο κουραμπιές μου, το παιδί μου! Θυμάμαι ολοζώντανα την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι, ο τρόπος που το εξερεύνησε, η μεριά στην ντουλάπα που θέλησε να χουχουλιασει μέχρι να νιώσει πιο άνετα. Ήμουν τυχερή από την πρώτη μέρα, ήμουν τυχερή κάθε μέρα, αλλά από την πρώτη κιόλας αποφάσισε πως με εγκρίνει και ήρθε να μου κάνει τα πρώτα πατουσακια.
Ήθελα τόσο πολύ να ανταποδώσω όλη την αγάπη που ήδη με είχε κατακλύσει αλλά έπρεπε να διδαχτώ την υπομονή κ τον ρυθμό στο πάρε δώσε των συναισθημάτων. Έπρεπε να μάθω να δίνω χρόνο και να είμαι ευγνώμων, για κάθε στιγμή που αυτό το μαγικό πλάσμα ένιωθε όλο και πιο ασφαλές κοντά μου.
Η γάτα, σου μαθαίνει τα όρια. Σου δείχνει χωρίς ντροπή μέχρι που σου επιτρέπει να την προσεγγίσεις. Σου μαθαίνει πως κερδίζεις την οικειότητα μέρα με τη μέρα. Σου δείχνει πως έτσι χτίζεις τους πιο ισχυρούς δεσμούς.
Ο Στέλιος μου ήταν ένα πλάσμα χωρίς φοβίες, είχε έρθει σε εμένα από μια οικογένεια που τον αγαπούσε κ τον φρόντιζε, οπότε δεν είχε μάθει το φόβο. Μετά τον πρώτο χρόνο που ήμασταν μαζί, άρχισα να έχω τύψεις για το χρόνο που ήταν μόνος του στο σπίτι όσο εγώ δούλευα και αποφάσισα να του φέρω μια παρέα! Έτσι μπήκε στη ζωή μας η Sugar! Αυτό δεν ήταν πλέον σπίτι ήταν ζαχαροπλαστείο, είχα και κουραμπιέ και ζάχαρη!! Η Sugarιτσα δεν ήταν το ίδιο τυχερή με το Στέλιο στον πρότερο βίο της. Τα πρώτα της χρόνια δεν είχε ζήσει με οικογένεια, οπότε ήταν η πρώτη φορά και για τις δύο μας. Για εκείνη να μάθει πως είναι να ζει στο δικό της πλέον σπίτι και για εμένα να φέρω βόλτα 2 χνουδωτά παιδιά. Το τρίγωνο των Βερμούδων!!! Η Sugar μια φοβισμένη τσαούσα. Αν μπορούσε να έχει ένα μοτό, σίγουρα αυτό θα ήταν “θέλω μεν, φοβάμαι δε, αλλά τολμώ!!” Και κάθε μέρα τολμούσε λίγο παραπάνω, δε το βάζει ποτέ κάτω. Δεν έχω ξαναδεί πλάσμα να επιδιώκει με τόση επιμονή αυτό που θέλει, ακόμα και αν αυτό είναι να κάτσει πάνω στον υπολογιστή την ώρα που δουλεύω. 10 φορές να της πω να κατέβει για να γράψω 10 θα ανέβει ξανά!! Η Sugar από τη στιγμή που εξοικειώθηκε με το σπίτι και τους ενοίκους του, αποφάσισε πως είναι η βασίλισσα αυτού και μας επέτρεψε να μένουμε μαζί της!! Χαρίζει το γουργουριτο της, που ακούγεται σαν ελικόπτερο, γεμάτη ικανοποίηση και οταν έρχεται να εισπράξει τα χάδια της, τα σάλια της τρέχουν σα δάκρυα χαράς!
Τα δύο αυτά πλάσματα μπήκαν στη ζωή μου και την άλλαξαν. Τα παρατήρησα, αφουγκράστηκα τι ήθελαν να μου πουν και έκανα το καλύτερο δυνατό να σταθώ αξία κηδεμόνας τους. Μου χάρησαν γέλιο, τρυφερότητα, παρηγοριά, αγάπη. Η απόφαση να συνυπάρξουμε στην ίδια στέγη πάρθηκε με συνειδητότητα και ευθύνη.
Ο δρόμος δεν έχει μόνο γουργουριτα και γκάφες, έχει και δύσκολες στιγμές. Υπήρξαν φορές που αρρώστησαν, που ήταν η σειρά μου να φοβηθώ, να τρέξω στο γιατρό, να τους δώσω τα φάρμακά τους, να ξενυχτήσω, να καθαρίσω. Ο,τι ακριβώς θα έκανε κάποιος για αυτούς που θεωρεί οικογένεια.
Τίποτα απ’ όσα δύσκολα μπορεί να μας έτυχαν, και ευτυχώς δεν ήταν πολλά, δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο τη στιγμή που ο Στέλιος μου, παππούς πια πέρασε στην άλλη μεριά του ουράνιου τόξου. Η καρδιά μου το ξέρει… Το γνώριζα από την αρχή, η αγάπη έχει κόστος, και μια αγάπη σαν και αυτή μόνο ακριβά θα μπορούσα να την πληρώσω. Όμως το επέλεξα, και θα το επέλεγα άλλες 100 φορές, γιατί άξιζε κάθε δάκρυ, κάθε δευτερόλεπτο οδύνης. Είχε φροντίσει εκείνος γι’ αυτό με όσα μου έδωσε.
Οι γάτες είναι παρεξηγημένες, και ακούγεται κλισέ αλλά είναι αλήθεια. Δε θα σου γυρίσουν κατευθείαν την κοιλιά τους, όπως ίσως κάνει ένα σκυλάκι. Θα σε βάλλουν να δουλέψεις για αυτό. Να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Και όσο εναρμονίζεσαι με εσένα τόσο πιο πολύ αρχίζεις και καταλαβαίνεις την αξία τους. Θα γεμίσουν το σπίτι σου τρίχες και θα επενδύσεις σε αυτοκόλλητα ρολά, θα απαιτήσουν την προσοχή σου και θα πάνε να αράξουν μόνες τους στον ήλιο. Δε θα διστάσουν να σε βάλουν στη θέση σου και θα σου δώσουν την τρυφερότητα τους επειδή την αξίζεις. Θα σε θεραπεύσουν και να κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αν είσαι συνειδητοποιημένος στην ευθύνη που αναλαμβάνεις.
Εύχομαι κάθε άνθρωπος που θέλει να υιοθετήσει μια γάτα να το κάνει έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε είναι βέβαιο, πως όπως και εγώ, θα έχει πάρει την καλύτερη απόφαση της ζωής του!
