Σκυλί εντελώς δικό μου, να είμαι εγώ το αφεντικό, δεν είχα ποτέ.
Είχαμε στην οικογένεια για πολλά χρόνια, δύο γερμανικούς ποιμενικούς, αγορασμένους καθώς τότε δεν υπήρχαν αδέσποτα, δεν υπήρχαν παρατημένα ζωάκια. Η πρώτη έφυγε νωρίς με ευθανασία, η δεύτερη όμως πήγε μέχρι βαθιά γεράματα για τη ράτσα της, καλοζωισμένη και ευτυχισμένη μέχρι που δεν άντεχε άλλο.
Έναν χρόνο έδωσα στην οικογένεια να ανακάμψει. Έναν χρόνο και ξεκίνησα την αναζήτηση. Είχα τάξει στον εαυτό μου ότι θα πάω για ένα μεγαλόσωμο σκυλί, ένα σκυλί που δύσκολα το επιλέγουν για υιοθεσία. Ένα σκυλί ενήλικο, ενσυνείδητη επιλογή και για λόγους ευκολίας (δεν έχουμε την εκπαίδευση του κουταβιού) και για λόγους πάλι επιλογής: μεγαλόσωμο και ενήλικο; Μηδαμινές πιθανότητες υιοθεσίας.
Έστειλα μηνύματα σωρό και πόρτες χτύπησα πολλές. Αντίστοιχες «έφαγα» κιόλας. Μέχρι που άρχισα να πηγαίνω σε μέρες υιοθεσίας του ΣΠΑΖ. Εκεί γνώρισα τις κοπέλες, τις εθελόντριες και κάποια από τα σκυλούνια. Εξήγησα την κατάσταση, με κατάλαβαν και κανόνισα ραντεβού να γνωρίσω την αρχική υποψήφια προς υιοθεσία. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο καλά ξέρανε τα σκυλιά, το πόσο τόνιζαν τα καλά αλλά και τις δυσκολίες και το πόσο διορατικές ήταν ως προς το πόσο θα ταιριάζαμε, ή και όχι. Μου έκανε ακόμα καλύτερη εντύπωση όταν βλέποντας το σπίτι και ακούγοντας τις συνήθειές μου, μού πρότειναν άλλον σκύλο. Και έτσι γνώρισα τη Μέριλυν.
Η Μέριλυν, τσοπάνα που ήταν σε μαντρί, με κομμένα αυτά και κακοποιημένη. Που μόλις με είδε, έκατσε μπροστά μου και με κοίταξε στα μάτια και εκεί τελείωσε η ιστορία. Ήδη τα κορίτσια του ΣΠΑΖ είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά, στον καιρό που ήταν στη φροντίδα τους και η Μέριλυν, ένα βαθιά φοβικό σκυλί μπορούσε να πάει βόλτες, να συνυπάρξει με άλλα σκυλιά και γατιά και να είναι ταυτόχρονα και προστατευτική με τους ανθρώπους και τον χώρο της.
Τώρα, 4 χρόνια μετά η Μέριλυν είναι σαν να ήρθε χτες και ταυτόχρονα σαν είναι μια ζωή μαζί μας, από κουτάβι. Με συνεχή τηλεφωνήματα και μηνύματα στα κορίτσια στον ΣΠΑΖ, κάθε είδους δυσκολίες ξεπεράστηκαν. Με τη βοήθεια της Αρετής, της εκπαιδεύτριας που μου συνέστησαν, έμαθα ότι αυτή που πρέπει να εκπαιδευτεί πρωτίστως ήμουν εγώ! Ακόμα και τώρα βλέπω νέα πράγματα να ξεκλειδώνουν στη Μέριλυν, έστω και στα 8 της χρόνια. Της αρέσουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα, είναι ανεξάρτητη, την ενοχλεί η υγρασία, δεν της αρέσουν οι φωνές, δεν της αρέσει ο κόσμος ο πολύς, της αρέσει ο ύπνος και έχει ενέργεια μόνο όταν κρίνει εκείνη ότι χρειάζεται. Δεν της αρέσουν οι φωτογραφίες, είναι πεισματάρα και παρόλο που φοβάται κάθε είδους θόρυβο, δεν θα φοβηθεί να προστατέψει το σπίτι της. Σαν και το αφεντικό της ένα πράγμα, σε όλα της.
Μετά την υιοθεσία της Μέριλυν, ο ΣΠΑΖ με τον χειρισμό της όλης διαδικασίας, κέρδισε άλλη μια εθελόντρια. Μπορεί να μην μπορώ να διαθέσω τις άπειρες ώρες αλλά όσες ώρες μπορώ, πηγαίνω. Ειδικά οι μέρες υιοθεσίες μου φέρνουν στο μυαλό την πρώτη μας γνωριμία και αισθάνομαι ζεστασιά αλλά και θέληση να βοηθήσω και άλλους να αισθανθούν το ίδιο. Τι κι αν σαν κλασική «σκυλομαμά» αγαπώ να μιλάω συνέχεια για την τσοπάνα μου; Ίσα ίσα, θέλω να δώσω και σε άλλους την ευκαιρία να μπορέσουν να κάνουν το ίδιο, να αποκτήσουν ένα νέο κέντρο στον κόσμο τους, ένα νέο μέλος στην οικογένειά τους που θα τους αγαπά πιο πολύ και από τον ίδιο του τον εαυτό.
ΕΛΕΝΗ ΡΕΒΕΚΚΑ ΣΤΑΪΟΥ
