Ήταν λίγες μέρες που είχε φύγει από την ζωή μας ο πρώτος μας σκύλος! Ήταν σίγουρο ότι η θέση του στο σπίτι μας δεν θα έμενε κενή γι’ αυτό μιλήσαμε με την Ελισάβετ. Της είπαμε τον τρόπο ζωής μας, τα μέλη της οικογένειας μας και τις δυνατότητες που είχαμε. Μας άκουσε κ μας πρότεινε τις επιλογές που είχαμε!
Μέσα στις επιλογές επικρατέστερη αυτή του “τσοπάνη” Ταπερ. Αφιχθείς από την Καλαμπάκα. Μαζεμένος από μια αγέλη σκύλων κουτάβι λίγων μηνών με μηδενική σχέση με ανθρώπους όμως πολύ εξοικειωμένος με άλλα ζώα ήρθε στην Αθήνα και ζούσε σε ένα ξενοδοχείο ζώων που συνέχισε να ζει με πολλά σκυλάκια όμως η παρουσία των ανθρώπων τον έφερνε σε αμηχανία. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγαμε να τον δούμε και έφυγε μακριά! Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε να τον συναντάμε και συνεχίσαμε και συνεχίσαμε μέχρι που μας πλησίασε!
Τον πήραμε σπίτι κάπου στα μέσα του Οκτώβρη του ’20. Έκανε μέρες να φάει, να πάει τουαλέτα και να σταματήσει να κρύβεται όταν πιάναμε το λουρί για να πάμε βόλτα. Εμείς κάναμε υπομονή του δώσαμε όσο χρόνο ήθελε. Συνηθίζω να λέω ότι στα φοβικά ζώα δίνεις χρόνο όπως ρίχνεις κέρματα στην fontana di trevi πότε δεν ξέρεις πόσο θα χρειαστεί και αν θα πραγματοποιηθεί ποτέ η ευχή σου.
Στην περίπτωση μας όλα έχουν πάει πολύ καλά αρκετά πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε! Έχει εξοικειωθεί με τους ανθρώπους, ενίοτε ζητάει και χάδια πράγμα απίστευτο με την εικόνα που έδειχνε στην αρχή. Είναι υπέροχος με τις γατούλες της οικογένειας και πλέον και με τον μικρό δίποδο “αδερφό” του. Διασκεδάζει με τους υπόλοιπους σκύλους στο παρκο και ροχαλίζει στον ήρεμο ύπνο του τα βράδια.
Σίγουρα η ζωή του άλλαξε αλλά ποτέ δεν θα καταλάβει πόσο άλλαξε τις δικές μας ζωές. Με σιγουριά θα πω ότι το πρώτο μου ζώο (το κουνελάκι μου η Μεριλιν) με έμαθε να αγαπώ και το τελευταίο μου ζώο ο Ταπερ με έμαθε να σέβομαι! Αυτά για το δικό μας βρομοσκυλο, τον υποτιθέμενο τσοπάνη, την αγελάδα της καρδιάς μας!
Αλίκη, Αλέξης κι ο μικρός Στέφανος
