Από την εφηβεία μου ακόμα (πολλά χρόνια πριν) είχα την τύχη κι ευλογία θα έλεγα να μεγαλώσω έχοντας παρέα μου σκύλους. Κάθε ένας μια ξεχωριστή ιστορία, μια γλυκιά ανάμνηση, ένα δίδαγμα ζωής…
Τον Ιούλιο του 2022 «έφυγε» η Μεσσήνη από την ζωή μας. Ήρεμα, ήσυχα «κοιμήθηκε» έτσι απλά (την πρόδωσε η καρδούλα της)… Δεν ήθελα τότε να πάρουμε άλλο σκύλο. Πενθούσα μέσα μου και όλο έβρισκα δικαιολογίες για να αναβάλλω τον ερχομό ενός νέου «φίλου».
Οι κόρες μου όμως επέμεναν. Ιδιαίτερα η μεγαλύτερη που τώρα είναι 18 ετών. Άρχισε να κοιτάζει τις ανακοινώσεις του ΣΠΑΖ, να διαβάζει λεπτομέρειες για κάθε ένα σκύλο… Προσπαθούσε να με πείσει λέγοντάς μου τα θετικά που έβρισκε για κάθε έναν. Όταν τέλειωσε με τις πανελλήνιες εξετάσεις, τελείωσαν και οι δικαιολογίες από την μεριά μου.
Τον Σεπτέμβριο του 23 πήρα τηλέφωνο την Ελισάβετ και συζητήσαμε για το τι ακριβώς θέλαμε. Πήγαμε να δούμε τους σκύλους… εκεί η Αγγελική, η κόρη μου, αναγνώριζε όλους τους σκύλους για τους οποίους είχε διαβάσει τόσο καιρό πριν.
Ο Ίτζιπτ ήταν ο σκύλος για τον οποίο είχαμε πάει στον χώρο φιλοξενίας…Έρωτας με την πρώτη ματιά! Με την Ελισάβετ παρέα τον πήγαμε βόλτα. Η Αγγελική τον κρατούσε κι εκείνος την ακολουθούσε ήρεμα και υπάκουα. Εγώ και η άλλη μου κόρη η Βαρβάρα ακολουθούσαμε ως θεατές… Ο Ίτζιπτ και η Αγγελική είχαν διαλέξει ο ένας τον άλλο. Με επίγνωση της ευθύνης που αναλαμβάναμε, τον υιοθετήσαμε.
Όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά κάθε φορά που βλέπω τον μικρό μας κούκλο (έτσι τον λέω χαϊδευτικά, είναι μεγάλος κούκλος) να κοιτάει την Αγγελική μέσα στα μάτια με λατρεία κι εκείνη να λάμπει ολόκληρη, είμαι σίγουρη πως περίμεναν ο ένας τον άλλο. Όλη η οικογένεια αγκάλιασε τον Ίτζιπτ με στοργή κι αγάπη : οι κόρες μου , ο σύζυγος ακόμα και η γιαγιά. Τον αγκαλιάζουν και του μιλάνε τρυφερά κι εκείνος σαν να τους χαμογελά γλυκά…
Η υιοθεσία είναι πράγματι μια μεγάλη πράξη αγάπης. Σας ευχαριστώ πολύ Ελισάβετ και Frances για το δώρο σας στην οικογένειά μου!
